Realtalk

To the 14 year old me

12 jaar verder zijn we inmiddels. Toch staat die dag nog steeds in je geheugen gegrift. 2 mei 2008, omstreeks 15:15. Het moment dat je leven veranderde. Dat je opeens in zag dat er ook mensen zijn die niet het beste met je voor hebben. Dat je bevroor en wachtte tot het voorbij was. Dat hij nog grapte hoe bizar het was dat hij 8 jaar ouder was terwijl hij je naar huis bracht. Dat je huilend onder de douche ging zitten. Dat je geen nee durfde te zeggen.

Wat had ik je graag betere steun op dat moment gegund. Vrienden die jouw kant van het verhaal zouden geloven. Vrienden waar jij ook eens op kon steunen in plaats van altijd andersom. Dat je agenten voor je had gehad die in zouden zien hoe eng het voor een 14-jarig meisje is om aangifte te doen, terwijl haar broer haar net achterop de fiets naar het bureau had gebracht. Aangifte terwijl de persoon al was ingelicht door jouw slechte vrienden en al een alibi had bedacht.
Dat het niet 1,5 jaar zou duren voor iemand je zou vertellen dat je ook met je lichaam nee zei. Dat het niet jouw schuld was. Dat hij de keuze maakte om niet te luisteren naar de woorden die je met heel je lichaam sprak.

Maar wat bleek je ook een sterk persoon te zijn op je 14e. Wat koos je dapper voor jezelf. Je verbrak contact met alle vrienden die jouw verhaal niet geloofde. Je stortte je volledig op je studie terwijl je het pestende meisje uit je klas probeerde te negeren. Je ging op je 16e naar het HBO. Omdat je voor jezelf koos, omdat je voor een beter leven koos.

En lieve 14-jarige ik, wat vind ik het krachtig dat je nog altijd het beste in mensen wilde blijven zien. Ook al ga je daarmee de komende jaren wel eens onderuit. Al geloof je toch te vaak de mooie blauwe ogen in relaties. Ook al was je een stuk van jezelf kwijt geraakt op je 14e, je bleef het beste in mensen zien.

Wat ga je veel mensen tegen komen die jouw vertrouwen wel waard zijn. Die jou net zoveel positieve energie terug geven en waardoor je de ruimte hebt om ook van jezelf te houden. Vrienden die jou beschermen, die je altijd veilig thuis brengen. Vrienden die jou zoveel laten lachen, dat alle wonden langzaam weer helen.
En al die vrienden die je toen niet geloofde? Die komen over een paar jaar allemaal sorry zeggen. Want het heeft nooit aan jou gelegen dat dit jou overkwam.

Maar lieve 14-jarige ik, ga je ook focussen op jouw eigen hart. Iemand heeft een stukje van je gestolen, maar alleen jij kan het opnieuw helen. Zoek de bevestiging en erkenning dat je er mag zijn niet zo lang bij anderen. Het zit altijd al in je, maar alleen jij kan het terug vinden. En als je dat eenmaal inziet, kan niemand je het ooit meer afpakken.

Liefs <3

Previous Post Next Post

You Might Also Like

No Comments

Leave a Reply