Ik liet een lip-piercing zetten…

…En eigenlijk snapte niemand waarom.

Ik had mijzelf een doel gesteld: voor mijn 27e verjaardag ging ik de tattoo en de piercings eindelijk van mijn bucketlist afstrepen. Iets waar ik al jaren over aan het nadenken was, maar wat uit de angst voor andermans meningen niet durfde. Maar inmiddels werk ik al een half jaar thuis en zie ik al mijn collega’s en klanten alleen via het scherm. Dit leek mij een prima moment om eens over die angst heen te stappen. Van de tattoo (“dat had ik echt bij jou verwacht ja”) en de nieuwe oorbellen keek niemand op, maar over de lip-piercing was nog wel het één en ander te doen…

Gelukkig kan hij er altijd nog uit.

Eerste reactie van een vriendin

Waarom ik hem liet zetten

Wie denkt dat ik altijd een rustig en braaf meisje ben geweest, beseft niet dat ik een beetje vroeg gepiekt heb. Een hoogtepunt daarbij was ook wel dat ik samen met mijn toenmalige beste vriendin een lip-piercing nam. Daar waren mijn ouders het natuurlijk helemaal niet mee eens, dus aan de eettafel deed ik hem ook uit. Verzon ik een smoesje dat het een wondje was en smeerde er make-up overheen (dit moet je dus echt nooit doen).

Ken je die pijnlijke jeugdherinnering die eens in de zoveel tijd in je herinneringen naar boven komt en waarvoor je nog steeds in een cringe schiet? Voor mij is dat de keer dat mijn moeder mij kwam ophalen bij de brassband en mij ter plekke een preek ging geven over de lip-piercing die ik alleen buiten de deur in deed.

Natuurlijk hield dit avontuur niet heel lang stand en ging hij er weer uit. Maar ik heb de piercing staafjes altijd bewaard. Voor wanneer ik het ooit weer durfde te doen. Ik vond het toen zelf gewoon erg goed bij mijn wat bredere kaak staan en het maakt mijn look iets meer edgy.

“Deed het pijn?”

Laten we wel zijn: you don’t know where I’m coming from. Ik heb hem op mijn 13e zelf gezet. Met een spelt uit mijn moeder haar naaidoos. Een half uur duurde het voordat ik die spelt er doorheen had, waarna ik nog een kwartier door het mini gaatje de piercing moest duwen. Daarnaast ben ik inmiddels ook wel naalden gewend: ik ben bloeddonor. Dus nee, het deed geen pijn. Maar pijn is relatief. En gezien die eerste ervaring vrij intens was, valt alles daarna mee. Dit keer was het gewoon even een paar keer goed inademen. Binnen 10 seconden zat de nieuwe lip-piercing er in.

De reacties

Echter wist ik dat er nogal wat vooroordelen aan kleven. En wachten tot ze net als de neuspiercings weer hip werden, dat duurde wel erg lang. Waar je 5 jaar geleden een beetje gek was als je een neuspiercing had, ben je nu helemaal hip. Maar de lip-piercing, dat is nog een beetje de tramp-stamp onder de piercings. Na enig wikken en wegen (plus wat bemoedigende woorden van vrienden die het wel tof vonden), durfde ik het aan. Maar ik hield mijn hart vast voor alle reacties die gingen volgen…

Gelukkig heb je hem niet boven je lip gezet, dat was nóg erger geweest.

Opbouwende kritiek van een kennis

Gelukkig viel het mij alles mee. Ik kon juist wel lachen om de opmerkingen. Net zoiets als de classic “je haar, het is ehh… anders…”. Mijn collega’s zagen het in de eerste instantie ook helemaal niet. En degene die het wel opviel, vertelde vaak een paar anekdotes over (oud)collega’s die vol zaten met piercings en tattoos en dat trots lieten zien.

Hoe lang blijft hij zitten?

Dat durf ik nu nog niet te zeggen. Wel weet ik dat mijn managers er totaal geen moeite mee hebben (ik kreeg alleen maar anekdotes van (oud)collega’s die er 10 keer zo heftig bij liepen). Daarnaast lijkt het er op dat ik nog maanden thuiswerk, dus er zullen weinig mensen zit storen aan een klein puntje op hun scherm gok ik.

Dat ik hier op mijn 50e nog mee loop, dat zie ik zelf ook niet zo snel gebeuren. Maar een jaar of twee? Waarom niet!